Het water van Nederland scoort het slechtst van Europa, aldus de nieuwste Europese ranglijst. Alles wordt minder, Moeder Aarde weent. Is het heus? Welnee, ons water is schoner dan het lang is geweest.

Wie destijds onze toenmalige kroonprinses Máxima voor het goede doel een baantje in een Amsterdamse gracht zag trekken en nu de krant opensloeg, moet even de wenkbrauwen hebben opgetrokken. Huh? Steeds meer stadse zwemplekken en toch vies water? 

Dat kan niet en het is ook niet zo. Na eerder klakkeloos alarmerende berichten van Natuur & Milieu te hebben overgenomen, dringt in de kranten nu het hele verhaal door. 

We hebben ons met groene verf in een hoek gekwast waar stikstof-achtige lockdowns dreigen

Als altijd heeft gidsland Nederland aangedrongen op een strenge Europese Richtlijn ( Kaderrichtlijn Water) en zelf voor een heel precieze vertaling in Nederlandse regelgeving gekozen. Aldus hebben we ons met groene verf in een hoek gekwast waar stikstof-achtige lockdowns dreigen.

Natuurlijk is er nog het nodige aan te merken op de kwaliteit van het water in onze rivieren, plassen, grachten en sloten. Er watert nog steeds DDT van vroeger uit naar grond- en oppervlaktewater, er is residu van kunst- en koemest en de boeren houden de waterstand te laag, waardoor de viezigheid in het grondwater komt. Bovendien hebben onze waterlopen maar zelden natuurlijke beddingen en oevers. Ook dat laatste telt, hoewel het weinig met waterkwaliteit en alles met landinrichting te maken heeft.

Voor een land met een groeiende bevolking en een intensief ruimtegebruik is het eerder opmerkelijk dat de waterkwaliteit vooruitgaat

Maar voor een land met een groeiende bevolking en een intensief ruimtegebruik is het eerder opmerkelijk dat de waterkwaliteit vooruitgaat dan dat die kwaliteit nog niet optimaal is. Landen die er nooit in geslaagd zijn een deel van het territorium in cultuur te brengen dat maar in de buurt komt van Nederland, scoren het best in de Europese ranglijst. Dat is geen verdienste van die landen, dat is armoede of een teveel aan natuur.
Het zal onze belangenbehartigers van het milieu er niet van weerhouden om hun cultuurkritiek (groeidenken, consumentisme) en het frame waarin de groene waarden altijd aan het kortste eind trekken, bij de rechter in te zetten om over de Europese band een gelijk te halen dat niet strookt met de werkelijkheid die aan iedere Hollandse zwemsteiger te ervaren is.