Bij het verscheiden van dagblad Metro

Eenentwintig jaar na de introductie in Nederland, komt een einde aan Metro, het gratis dagblad uitgeserveerd op de grotere treinstations. Van het begin herinner ik me vooral een paar eigenaardige details.

In de betaalde kranten viel onlangs al te lezen dat de Nederlandse editie een initiatief was van Bart Lubbers, Tiago Jurgens en Falk Madeja. Dat deze drie al direct bij de start gedoe kregen over de verdeling van de aandelen met moederconcern Metro International in Zweden, is ondertussen naar de achtergrond verschoven. Toch raakte ik juist daardoor even bij Metro betrokken.

Metro International in Zweden wilde weer grip krijgen op de Nederlandse editie. Daartoe werd achter de rug van Lubbers cum suis een redactie gerekruteerd die de zaak kon overnemen, zodra het driemanschap buitenspel zou zijn gezet. Een Zweedse freelance correspondente in Amsterdam werd recruiter voor de Zweden en omdat we kantoorruimte deelden vroeg ze mij te helpen.

Ik denk niet dat ik veel heb kunnen betekenen, anders had ik het nog wel geweten. Ik herinner me wel dat ik op de academie Sint Joost een striptekenaar ontdekte, die al enkele jaargangen van een dagstrip had liggen. Hij heeft er jaren mee in Metro gestaan.

Verder weet ik nog dat Metro International een vooruitgeschoven post op de Amsterdamse Overtoom betrok. Een voormalig bordeel met veel marmer, spiegels en een bokszak aan het plafond. Die bokszak werd regelmatig bewerkt door een Aziatisch-Zweedse jongeman die de rest van de dag met een headset op – toen al! – liep te telefoneren met Metro-edities in de hele wereld. Ik denk dat ook de nieuwe redactie in het bordeel gedacht was.

Kort daarna, althans zo staat het mij bij, werd Jan Dijkgraaf hoofdredacteur. Hij liet mij een blauwe maandag columns schrijven voor zijn columnistenpool, maar vond dat ik er niet tussen hoorde. Ik moest het maar bij De Groene Amsterdammer proberen. Daar had hij achteraf gezien gelijk in. Hij kon alleen niet weten dat ik daar al eens was afgewezen met een reden die ik in het woordenboek had moeten opzoeken. Martin van Amerongen schreef mij toen dat ik toch niet kon verwachten dat hij een boutade zoals ik had aangeboden, zou afdrukken.

Zodra Jan Dijkgraaf doorkreeg dat ik helemaal geen belangrijke contacten bij Metro International had, bedankte hij ogenblikkelijk voor mijn diensten. Ik kon toen niet bevroeden dat Jan ooit nog een machtige volksbeweging zou leiden.